هو الحق
امام زمان عليه السلام حرف‌هايي را كه ما به هم مي‌زنيم، مي‌شنوند و مي‌دانند
اصلاح فعلي ما، در چيست؟ به بازگشت و توبه از كارهايي كه خودمان مي‌دانيم، در داخل يا در خارج انجام مي‌دهيم. در خلوت‌مان با خدا، در تضرّعات‌مان و توبه‌مان، در نمازهايمان و عبادات‌مان، دعاها خصوصاً دعاي شريف «عظم البلاء و برح الخفاء» را بخوانيم و از خدا بخواهيم صاحب كار را برساند و با او باشيم. حالا اگر خداوند حضرت را رساند كه رساند و الا از كنار حضرت و از رضاي او، دور نرويم. حضرت حرف‌هايي را كه ما به هم مي‌زنيم، مي‌شنوند و مي‌دانند.
ايشان « عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَة » (1) مي‌باشند. جلوتر از ما، حرف‌هاي ما را مي‌شنوند، بلكه خودمان كه حرف مي‌زنيم، اين صدا از لب تا به گوش برسد، فاصله‌اي دارد، حضرت جلوتر از اين فاصله، حرف خودمان را مي‌شنود. آن وقت آيا ما مي‌توانيم كاري كنيم كه حضرت متوجه نشود و نداند؟
نقل كرده‌اند، دو نفر بودائي بودند و با اين كه در دين‌شان عقد ازدواجي وجود دارد، با هم وعدة فحشا كردند و گفتند، بايد يك مكان خلوتي پيدا كنيم و يك خانه‌اي هم پيدا كردند. در اين خانه هم يك اتاقي پيدا كردند كه اگر فرضاً كسي داخل خانه شود، نتواند داخل اين اتاق بشود. يكي از آنان فهميد در اين اتاق، بتي هست. جامه‌اي برداشت و روي آن انداخت كه مثلاً بُت قضاياي آنان را نبيند، خداي دروغي نبيند كه دارند چه كار مي‌كنند. آيا ما مي‌توانيم از خداي حقيقي، كارهايمان را مخفي كنيم، به‌طوري كه كارهايمان را نبيند و نداند كه چه انجام داديم؟
از خدا مي‌خواهيم توسط انبياء و اوصيائش و وصيّ حاضرش كه در پيش عارفان حاضر است، كه ما را از خدائي بودن و از خدائيان و از وسائط امداد خدا، منحرف نكند، بصير و بينا بكند و خودشناس باشيم، خودي‌ها را بشناسيم، خدائي‌ها را بشناسيم، آن وقت خلاف اينها هم شناخته مي‌شوند
گاهي مي‌آيند به آدم مي‌گويند: «چيزي نيست. يك نوشته‌اي را اجازه بده ما امضاء بكنيم. لازم نيست شما زحمت بكشيد و امضا بكنيد. همين كه شما اذن بدهيد تا ما از جانب شما امضاء بكنيم، كافي است و كار تمام است. اين هم فروش، آن هم بهايش، آن هم…»!
حالا چه كار بكنيم؟ خودمان از خودمان بترسيم تا چه رسد از ديگران!
از خدا مي‌خواهيم توسط انبياء و اوصيائش و وصيّ حاضرش كه در پيش عارفان حاضر است، كه ما را از خدائي بودن و از خدائيان و از وسائط امداد خدا، منحرف نكند، بصير و بينا بكند و خودشناس باشيم، خودي‌ها را بشناسيم، خدائي‌ها را بشناسيم، آن وقت خلاف اينها هم شناخته مي‌شوند.(2)
پي نوشت ها :
1. بخشي از زيارت مطلقة حضرت علي عليه السلام مفاتيح الجنان و بحارالانوار، ج 100، ص 305. «چشم بيناي خدا و گوش شنواي خدا هستند».
2. فيضي از وراي سكوت، ص 68.
